In een andere eeuw en in de furie van het verliefd worden maakten we dure plannen. Deze dagen begaan Japanse ouderen lichte vergrijpen zoals winkeldiefstal in de hoop gevangen te worden gezet. Ze verkiezen de schone cellen en de regelmaat binnen de muren boven een arm en eenzaam leven. Als er nu geen pandemie was zou ik naar Japan reizen en er kleine misdaden plegen. Opgesloten zou ik regelmatig leven en gedichten schrijven over vervallen dromen.
Dit gedicht werd deze week getipt op Azertyfactor.be. De volledige tekst van de bespreking vind je hier.
Christine Van den Hove 
Proficiat met de tip!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind het een heel mooi gedicht!
LikeLike
Dank je wel, Gerd!
LikeLike
Gefeliciteerd! Ik las het net op Azertyfactor. Het is ook een prachtig gedicht, in weinig woorden vele laagjes geraakt.
LikeLike
Dank je wel, Anemos.
LikeLike
Heel aangrijpend. Het deed me denken aan toen ik nog een kind was en al aan lezen verslaafd. Dat ik ook zelf zou kunnen schrijven als volwassene kwam toen nog niet bij me op. En de realiteit van ‘gevangenis’ was ook nog niet tot me doorgedrongen. Onze grootvader grapte af en toe dat je daar enkel water en brood zou krijgen, maar dat vond ik toen niet eens erg. Ik fantaseerde regelmatig over een lange opsluiting en hoeveel boeken ik dan ongestoord zou kunnen lezen 🙂
LikeLike
Zullen we ons samen laten opsluiten? 🙂
LikeLike
Heb het vanochtend gezien, echt fijn voor je. Straks ga je nog moeten kiezen tussen proza of poëzie …
LikeLike
Hoeft niet, het is wederzijds bevruchtend 🙂
LikeGeliked door 1 persoon