Solastalgia

de berg beeft, geeft niet langer water
dorpsfontein heeft laatste druppel losgelaten

koeien, ooien, mensen dalen ijlings af
brengen hun dorst naar de terugtrekkende zee

in huizen dolen nu gemzen en vossen
salamanders zoeken schaduw in de straten

schor geluid van hop en gors over daken, rode wouw
vliegt laag, strijkt neer, stijgt niet meer op

naakte takken van plataan en eik reiken
naar zon en maan, verwelkomen verlossend vuur

de berg smeult na
onder lauwe as wachten zaden

_{Geschreven op 25 maart 2023, tijdens het Uur van de Aarde, samen met andere klimaatdichters}

_{Solastalgia is een neologisme, gevormd door de combinatie van de Latijnse woorden sōlācium (troost) en de Griekse wortel -algia (pijn), die een vorm van emotionele of existentiële stress beschrijft die wordt veroorzaakt door veranderingen in de omgeving.}

_{Dit gedicht is nu ook te lezen op de facebook pagina van Poets for the Planet (nadat het aanvankelijk door facebook geweigerd werd wegens het woord ‘naakte’).}