Hop op vensterbank
bek lang en scherp wringend tussen muur
en vliegenraam, blik verbaasd verwijtend haast
stil op een stoel, hoe zinloos opstaan is
hoe arm en machteloos niet binnen kunnen laten
hop vliegt weg als ik beweeg
hoog in de ceder doet hij zijn beklag
hopopop mag ik de dag lang horen
geen schets, geen foto, geen geluidsopname, alleen wat ik zag
wil ik bewaren, meer dan in het raam past wil ik niet
Donderdag 8 juni (vanaf 14 u) ben ik uitgenodigd in de bibliotheek van Geraardsbergen.
Ik zal het hebben over mijn roman Het huwelijk, de keuzes die ik tijdens het schrijven van dit boek maakte en mijn laatbloeiende schrijverschap.
Ik kijk er naar uit om kennis te maken met de leden van de leesclub Markant en hun vragen te beantwoorden. Ook andere geïnteresseerden zijn welkom.
Meer info op de website van de bibliotheek.
De dag daarna (9 juni) wandel ik met een groep lezers door Appelterre. Afspraak om 11 u aan het station van Appelterre. Iedereen welkom. Meer info.
Op 7 juni loop ik met vrienden de pittige Justine-en-Gaspardwandeling in, een treinstapper van Ninove naar Zandbergen. Afspraak om 10 u aan het station van Ninove. Meer info hier.
Mijn boekvoorstellingen in het najaar van Het huwelijk hebben een prettig vervolg gekregen.
Bart Seynaeve en Chantal Vermeersch van Hof Anghereel in Appelterre hebben een wandeling ontworpen die zowel natuurliefhebbers als lezers zal bekoren. De wandelbeschrijving zal vanaf juni 2023 via verschillende kanalen te vinden zijn.
Er zijn momenteel twee versies, een korte en een lange. De lange versie is bedoeld voor ervaren stappers. Ze vertrekt aan het station van Ninove en komt aan in het station van Zandbergen.
De korte versie is een ‘tour’ in Appelterre.
Beide wandelingen doen een aantal plaatsen aan die een rol spelen in Het huwelijk: het station van Ninove, het Zusterhuis, de Dender, het schooltje in Eichem, het kasteel van Zandbergen enz.
Op 7 juni 2023 ga ik de lange wandeling samen met de ontwerpers inlopen. Meelopers zijn welkom! Deze wandeling combineert natuur, landschap en literaire weetjes. Ik geef toelichting bij de plaatsen die we aandoen, ik vertel anekdotes die niet in het boek staan en ik ga met plezier in op vragen over het boek, de personages, de historische achtergrond en het schrijfproces.
Heb je zin om mee te gaan? Stuur mij je naam en e-mailadres en ik stuur je de details.
Nu al goed om weten:
We vertrekken op 7 juni om 10 u aan het station van Ninove
Breng een picknick mee en trek goede wandelschoenen aan, de tocht is 16 km.
Deelname is gratis.
Liever een korte wandeling? Stuur mij je naam en e-mailadres met vermelding ‘korte wandeling’ en ik stuur je de details.
Deze wandeling vertrekt op 9 juni om 11 u aan het station van Appelterre.
Duurt ongeveer een uur. Geschatte lengte: 4 km.
Deelname is gratis.
Ik kijk er naar uit om jullie te ontmoeten!
Christine
de berg beeft, geeft niet langer water
dorpsfontein heeft laatste druppel losgelaten
koeien, ooien, mensen dalen ijlings af
brengen hun dorst naar de terugtrekkende zee
in huizen dolen nu gemzen en vossen
salamanders zoeken schaduw in de straten
schor geluid van hop en gors over daken, rode wouw
vliegt laag, strijkt neer, stijgt niet meer op
naakte takken van plataan en eik reiken
naar zon en maan, verwelkomen verlossend vuur
de berg smeult na
onder lauwe as wachten zaden
Geschreven op 25 maart 2023, tijdens het Uur van de Aarde, samen met andere klimaatdichters
Solastalgia is een neologisme, gevormd door de combinatie van de Latijnse woorden sōlācium (troost) en de Griekse wortel -algia (pijn), die een vorm van emotionele of existentiële stress beschrijft die wordt veroorzaakt door veranderingen in de omgeving.
Dit gedicht is nu ook te lezen op de facebook pagina van Poets for the Planet (nadat het aanvankelijk door facebook geweigerd werd wegens het woord ‘naakte’).
in het hoofd getast, overal gezocht
in termijnen, kort en lang, het laagste
schap langs trappen vergelijken
tot tegen onderkant van hersenpan
herinner je de muzikant aan zee
dat was een ander ding
houtblazer, diepe klank, hoe
heet dat ook alweer
nee, Tony’s instrument zoek ik
Tony speelt, Tony is
wat is hij weer
wat heeft hij toch
de muzikant aan zee
die speelde
-ik had hem net-
saxofoon!
en Tony speelt
Tony heeft een
Tony …
KLARINET!
___
(Geruststellend nieuws over woordvindproblemen)
toevallig viel ze haar in handen, jonge vrouw o zoete mond
rij rechte tanden, indigo ogen, schouders bloot en roze
waar is de jurk, de lach, dat stralen van de twintigjarige,
terwijl ze -tel het uit- al bijna veertig toen
jurk verloren, lijf gebleven, het vel moe van eromheen
te spannen, mond vergeefs gekust, ogen drooggelezen
kleur en symmetrie verdwenen (er is niets oneerlijks aan
alleen zij die jong sterven overkomt het niet)
ze wil het liefst vergeten of toch weer niet
dat ze die avond op dat feest, in vleiend licht
en diep verliefd, een paar uur lang de mooiste was
het voordeel van oud
en onzichtbaar
is dat ik ongemerkt
jouw bolwerk binnen kan
waar ik jouw kamers vind
erin kom zonder kloppen
je verrassen zal
zo snel ben ik met touw
ik duw een peer in je muil
plant een mes in je lever
de punt nog maar want
nu begint het pas
jouw hoge toren
gevel weggeblazen
kou stroomt binnen
honger rond het middenrif
kramp in je darmen
ijs in je oren
maar bovenal pijn
van het verlies
van kinderen
neen, dat voel jij natuurlijk niet
het verliezen van een oorlog dan
smeek maar, ik stoot
niet door, ik dood je niet
ik geniet
na zestig jaar vond ik haar terug
nauwelijks veranderd
het lichte haar, de mond, de lieve ogen
we keken elkaar verwonderd aan
en toen ik naast haar stond
was er opeens de wens
om op haar rug te mogen en dat ze
met mij naar het park zou gaan
om halfzes komt ze thuis
en geeft ze iedereen te eten
de elegante grijze
de zwart met witte vlekken
de koffiebruine
en die met groene veren in zijn nek
de haveloze met het kleine kopje
de bruingespikkelde met het kuifje
ze dribbelen op de vensterbank
pikken de laatste zaadjes op
die beige, zegt ze, die maakt een apart geluid
die blaft een beetje, maar dan zacht
Ik ben al een paar jaar geabonneerd op dagelijkse gedichten. Eerst was er Laurens Jz. Coster, daarna nam ik er ook nog Zichtbaar Alleen bij. Ik lees de gedichten elke dag. Als het een gedicht is dat me weinig of niets doet, laat ik het passeren. Gedichten die me raken of inspireren klasseer ik in een map. Door dagelijks gedichten te lezen ontwikkel ik een eigen smaak. Het is met gedichten een beetje zoals met eten: sommige dingen moet je leren eten. Als kind had ik een afschuw van witloof, nu ben ik er gek van.
Dat zegt ook Ellen Deckwitz in een van haar boekjes over poëzie: Olijven moet je leren lezen. Diezelfde Ellen leest nu ook elke werkdag een gedicht voor in een podcast. Ze geeft er een korte uitleg bij en het is heerlijk om er de dag mee te beginnen.
Lezen geeft mij ook zin om te schrijven. Experimenteren met taal houdt mij alert. Voor wie het ook wil proberen post ik af en toe een eenvoudige poëzieopdracht op mijn blog Het geluk van de schrijver. Hieronder de oefening die ik maakte naar aanleiding van de laatste opdracht.
Nu nog een cursus reïncarneren nooit houdt het op, het wordt erger met de jaren dat botsen op onwetendheid en onkundig zijn, ook al ben ik nu bedreven in het trekken van bouillon, vijf noten blokfluit spelen (do tot sol), Yoruba converseren, het woord enjambement uitspreken, pivoteren in excell, brood bakken zonder kneden, neen zeggen (nog maar en beetje) sjaals en mutsen breien, insulinespuitjes geven aan de kat, uit een zaadje tien kilo tomaten kweken, tijd winnen en nog meer verliezen interesse veinzen, pepermolens repareren of een egel tekenen, mijn curriculum blijft veel te mager voor dit leven
Christine Van den Hove 