Hoe zij hiernaast zo zonder strijd al wat vastzit losvijst deuren uit de hengsels hijst gaten vult met kurk ze slist en schuurt plamuurt opent verfpotten met een mes rolt en strijkt en kijkt en vindt het goed Terwijl ik hierbinnen mijn vingers strek het potlood slijp strepen trek en vloek en gom en grom en wrijf en dat het weer niet dat het nooit en dat ik schrijf omdat omdat ik begot geen deuren schilderen kan
Overkant
Waar ik woon
hebben alle huizen daken.
Jij bent al jaren ergens anders.
Tussen ons is het water diep.
Ik denk wel eens: ik wil naar je toe.
Het lijkt me zonnig daar en stil.
Ik zoek een boot en roei, of ik ga zwemmen.
En ben ik moe, ik laat me drijven op mijn rug.
Maar nog vaker denk ik: kom nu terug.
Geliefd
Vanmorgen kreeg ik een geluidbericht. Een vrouwenstem zei: Mon amour! En dat het buitenlicht was blijven branden. Vergeet niet om het uit te doen. Het eindigde met: Je t’aime! Je t’aime! Je t’aime! Zo zot verliefd, zo blij dat ik bijna het hart niet had om de vergissing recht te zetten. Ik deed het toch en voel mij al een hele dag geliefd.
IJsbloemen
Vroeger hadden de huizen dunne ruiten. ’s Winters groeiden er bloemen op het glas. Ze waren met geen warme hand geen vingernagel weg te krijgen. Buiten was het gras wit en stijf. Het kraakte onder koude voeten. Op weg naar de grote school verlangde ik naar later. Nu is het later en verlang ik naar een huis met varens op de ramen en daarbinnen murmelende stemmen en gestalten die verdwenen zijn.
Op mijn blog Het geluk van de schrijver post ik dit voorjaar een reeks eenvoudige poëzieopdrachten. Dit is de eerste opdracht: Schrijf een kort gedicht over ‘vroeger’. Wie doet mee?
Sporen
Behalve vertederend, zijn vogelpootjes
in de sneeuw ook als sporen van spijt
in het koppige geheugen, en verlangen
naar toen de sneeuw pas gevallen was.
Lunch in de taverne
Na het wachten op verwarmde borden
het buigen over voedsel
en zorgvuldig kauwen
wachten ze nu
op het afruimen
en koffie.
Zij knippert met haar lange wimpers
en aangestreepte ogen
werkt haar lippen bij.
Hij kijkt op
als ze een nummer kiest
en zacht begint te praten.
Vespers
Achter het raam
schijnt een oranje zon
en blauwe en bleke lichtjes.
Ver weg iets dat zuigt
of blaast, een tuig.
In de kapel het volk dat zwijgt
en op een hand te tellen is.
De dag blijft grijs
de muren koud
het nieuws oud.
Tot de zusters zingen.
Ze zingen met ranke stemmen.
Als ze zingen
kleuren alle dingen warm.
Top honderd
Met deze gedichten haalde ik de top honderd van de Gedichtenwedstrijd.
Ruth Lasters won de wedstrijd met het gedicht Abrikozen.
Fietsen in de stad Hoe is het met je vader? roept Rita vanaf de overkant. Voor haar springt het licht op rood, voor mij op groen. Hij is dood, roep ik terug en trap zo hard ik kan.
Buurman Hoe is het met je moeder, vraagt mijnheer Y. Ze is overleden, zeg ik, nu bijna drie jaar geleden. De verbazing van een honderdjarige. Zijn handen omklemmen het hek tussen ons. De tijd gaat snel, vergoelijk ik. Voor jou ook? vraagt hij. Aan zijn vingers glanst bloed in de najaarszon. Bent u aan het slachten? vraag ik. Duifjes, zegt hij, we hebben er te veel. Hij haast zich moeizaam naar het tuinhuis komt terug met lichtjes in de ogen. Uit beleefdheid neem ik het lauwe lijfje aan. Het past precies in mijn hand.
Vlak voor het ontwaken
Werd op het perron mijn naam afgeroepen. Hier ben ik, zeg ik, en ik stap op. Ik krijg een kaartje en ga zitten. Is dit een bus of een tram? Het rijdt als een kamer door de nacht. Iemand vraagt of hij voor mag dragen. Natuurlijk, zeg ik, kom dichter, ik luister. Hij leest in klankmaat, korrel in de keel, de reizigers knippen met de vingers. Nu ben ik weer de woorden kwijt, als altijd verdwijnt de tekst, dan het beeld.
Online poëzie-atelier: Samen dichten
Samen dichten werkt. Ik heb het al een paar keer mogen meemaken. Samen even alles vergeten en focussen op woorden, klank, ritme en betekenis, het is een wonderlijk spel.
Woensdag 9 februari en woensdag 23 februari doen we het nog een keer: aan de hand van associatie-opdrachten komen we tot een aanzet van een gedicht. Die aanzet of de eerste ‘slechte’ versie van het gedicht mag twee weken rijpen. Tijdens de tweede sessie onderzoeken we technieken om tot een betere versie te komen.
We werken samen in Zoom, van 19.30u tot 21.00u. De groep bestaat uit maximum 6 deelnemers, er is nog plaats.
Als je zin hebt om mee te doen, laat dan een reactie hieronder of stuur mij een e-mail via mijn website.
Wij zouden naar Japan gaan In een andere eeuw en in de furie van het verliefd worden maakten we dure plannen. Deze dagen begaan Japanse ouderen lichte vergrijpen zoals winkeldiefstal in de hoop gevangen te worden gezet. Ze verkiezen de schone cellen en de regelmaat binnen de muren boven een arm en eenzaam leven. Als er nu geen pandemie was zou ik naar Japan reizen en er kleine misdaden plegen. Opgesloten zou ik regelmatig leven en gedichten schrijven over vervallen dromen.
Christine Van den Hove 