Sneeuw op sinaasappelbomen en op palmen sneeuw die de takken van de mimosa breekt net nu hij op het punt stond te bloeien het komt zelden voor maar jij zegt er niets van Die verre blik in je grijze ogen waar hang je rond, vraag ik me af in de groene weiden van je kindertijd? in de zandvlakte van je huwelijksjaren? in het besneeuwde landschap van dokter Zhivago? Of droom je soms nog van Julio Iglesias nu je het hebt opgegeven om in gesprek te gaan met de man die sprekend op Robert Redford lijkt en jouw nachten en dagen deelt? Hij die nooit een luisteraar was klaagt nu als eerste over jouw zwijgen (Vertaling van het gedicht Winter of the heart van Elisabeth Khan)
‘Zin’ getipt op Azertyfactor
Annemieke Dannenberg tipte mijn gedicht ‘Zin’ op azertyfactor.be
Dit gedicht gaat over Elisa Rojas, een advocate aan de balie van Parijs, die opkomt voor vrouwenrechten en voor de rechten van mensen met een beperking. Ze heeft zelf een zware beperking en schreef een boek over haar verliefdheid op een valide man.
Wie meer wil weten over Elisa Rojas kan hiermee beginnen:
… of dit interview beluisteren of lezen.
Hop, c’est parti
Op een dag hoor je de hop helder en dichterbij dan ooit hoppoppop hoppoppop je speurt in de vijgenboom en je merkt de jonge knoppen je kijkt in de ceder en je vindt een appelvink hoppoppop hoppoppop de hop laat zich niet zien een briesje laat zich voelen de paardenbloemen staan in bloei wat zijn de brandnetels gegroeid hoppoppop hoppoppop je loopt langs een haag van boomheide en wordt dronken van haar geur je verbaast je over de naaktheid van de meeldraden in de perenbloesem hoppoppop hoppoppop je gaat naar binnen, opent het raam van de slaapkamer en zet het klem laat de warme nachten nu maar komen hoppoppop, c’est parti
Maak plaats
geef dit gevoel een stoel vraag het aan tafel laat het spreken of zwijgen geef het een pen en een schrift kijk samen door het raam naar de mezen en het zwartkopje en heb je de specht al gezien? heb je gezien hoe gedreven? geef dit gevoel waar het om vraagt een stoel en een tafel potlood en papier teken een vogel en laat haar naar buiten vliegen, weg van hier
(Bewerking van een eerder gedicht, met dank aan Kathleen om me aan dit gedicht te herinneren.)
Zin
heeft het leven zin? vraagt de radio aan Elisa Rojas nee, zegt ze het leven heeft geen enkele zin wij hebben op aarde alleen maar tijd door te brengen met wat ons werd toebedeeld zegt zij, advocate-activiste, poserend in een klein lichaam en in rolstoel op de cover van Marie Claire ze schreef een boek over verliefd worden op een man met benen wie een zin wil, zegt ze moet er maar een zoeken of een maken zelf vond ik er geen wel woorden, meer dan één ik stopte ze in dit gedicht het schrijven, het schikken en het schrappen brachten helder licht in mijn verwende leven
Voorjaarsstorm
hier hebben alle huizen kieren en lekken de daken vandaag regent het gelukkig niet emmers tuimelen door de straten takken tollen rond de kerk de kerselaar lost bloesem in de moestuin verbleken de zaailingen vanmorgen braken drie ooien uit een kip is vermist en een vos gezien in de nacht klonk een schot de kat komt niet onder het bed vandaan de mensen schuilen in keukens en auto’s klampen zich vast aan seizoenen roepen de naam van de maand aan en het getal van de dag de druivelaar huilt pegels laat ons bidden want de houtstapel slinkt
Verleid
Dat jij in dit dorp geboren bent waar ik een vreemdeling was dat jij hier jaren dwaalde en op drempels woonde dat je nooit ergens binnen mocht je was berucht om je vijandigheid dat ik bang van je was en je meed dat ik gezworen had: nooit meer je had een plan je zwierf rond het huis nam de tuin in daarna het terras dat ik je binnenliet eerst in de keuken dat ik je voedde en verzorgde en je een bed gaf, beneden later boven het is niet te geloven dat ik nu met een jongen slaap die zich ’s ochtends omstandig uitrekt en spint
Ik heb een den gekust
haar schors ruw tegen mijn lippen rook naar hars en smaakte zoet het voelde vreemd en meteen goed de andere bomen keken toe verrukt heb ik ook hen een kus gegeven en alle bomen op mijn weg de essen en de eiken zelfs de acacia’s en een enkele cipres bij de ingang van het dorp hield ik me in de pruimelaar, nochtans in bloei heb ik alleen maar vluchtig aangeraakt en nu, hier in mijn warme bed denk ik aan haar, mijn ranke den daar in dat koele bos en weet ik dat ik terugga morgen al, zo gauw de zon op is of men mij ziet of niet ik ben van schroom verlost
Reizen
hoe lang is dit heden en hoe gespleten dat we wennen aan het wachten op een vliegtuig of een trein geen uren meer maar maanden jaren in een uitgerekte tijd waarin een scherm het venster is en ik nooit meer in jouw kamers kom maar wel bij iedereen in huis
Zeilen
Wanneer ik niet aan het waken ben Over de hele wereld Slaap ik als een zeiler In rusteloze pozen Want werkelijk Waar varen we naartoe? Overdag leg ik mijn oor Te luisteren op het dek Of spied ik verontrust Naar dansers op het strand Maar kijk, de avond valt Op het vermoeide land Een melkmaan verschijnt En wel vijf miljoen sterren Dan weet ik weer Hoe klein wij zijn Kleiner dan noordzeegarnalen Kleiner dan oceaanplankton Dan wil ik toch het tij vertrouwen Mij laten drijven na het wenden Om te slapen als een walrus Of een zeehond in Oostende
