een manie is een kromme in de tijd
je denkt: daar komt een hoed aan
maar kijk, het is een slang die
net een olifant verslond
het beest is nu half verteerd
en ik heb van jou opnieuw
geleerd dat wat ertoe doet
meestal onzichtbaar blijft
tenzij je een mes pakt en de boa opensnijdt
hoe kan ik haar doen zwijgen
hoe krijg ik haar in slaap
hoe rekbaar ben ik
hoe bereikbaar is de staf
is lithium voorgoed uitgesloten
helpen sedatieven
stemmingregulators
angstremmers
(kan ik er zelf ook krijgen)
inslapers overdag
doorslapers verhogen
is er voorraad in de apotheek
is er nog marge
hoe lang kan iemand zonder slaap
hoe lang kan zij zonder
hoe lang kan ik met weinig
is er nog marge
kan ik iets anders doen dan wachten
wachten zoals in wachten
op goed nieuws in een
handgeschreven brief
einde van de oorlog
winnend lot
regen
wanneer begint de lente
verontrustende vrolijkheid
gemaakt gelach, koosnaampjes
koopdwang, weggeefdrang
ongevraagd plezieren
berichtjes, gifjes, filmpjes
van kamerplanten of een kaal ontbijt
telefoneren – vaak en lang- naar zonen
zussen buren vrienden onbekenden
van haar slapeloosheid
ligt iedereen wakker
dode stemmen uit haar keel
vader moeder verre verwanten
blootsvoets in het dorp
nieuwe vrienden maken
huilen, juichen, schelden
vertellen, vertellen
spatiesenleestekenswordenweggelatenwoordenhakenkruipenoverelkaarvormeneenlintoverdagennachtgespannendemondbeweegt
het koord van klanken
wikkelt zich om halzen
in het hoofd getast, overal gezocht
in termijnen, kort en lang, het laagste
schap langs trappen vergelijken
tot tegen onderkant van hersenpan
herinner je de muzikant aan zee
dat was een ander ding
houtblazer, diepe klank, hoe
heet dat ook alweer
nee, Tony’s instrument zoek ik
Tony speelt, Tony is
wat is hij weer
wat heeft hij toch
de muzikant aan zee
die speelde
-ik had hem net-
saxofoon!
en Tony speelt
Tony heeft een
Tony …
KLARINET!
___
(Geruststellend nieuws over woordvindproblemen)
toevallig viel ze haar in handen, jonge vrouw o zoete mond
rij rechte tanden, indigo ogen, schouders bloot en roze
waar is de jurk, de lach, dat stralen van de twintigjarige,
terwijl ze -tel het uit- al bijna veertig toen
jurk verloren, lijf gebleven, het vel moe van eromheen
te spannen, mond vergeefs gekust, ogen drooggelezen
kleur en symmetrie verdwenen (er is niets oneerlijks aan
alleen zij die jong sterven overkomt het niet)
ze wil het liefst vergeten of toch weer niet
dat ze die avond op dat feest, in vleiend licht
en diep verliefd, een paar uur lang de mooiste was
het voordeel van oud
en onzichtbaar
is dat ik ongemerkt
jouw bolwerk binnen kan
waar ik jouw kamers vind
erin kom zonder kloppen
je verrassen zal
zo snel ben ik met touw
ik duw een peer in je muil
plant een mes in je lever
de punt nog maar want
nu begint het pas
jouw hoge toren
gevel weggeblazen
kou stroomt binnen
honger rond het middenrif
kramp in je darmen
ijs in je oren
maar bovenal pijn
van het verlies
van kinderen
neen, dat voel jij natuurlijk niet
het verliezen van een oorlog dan
smeek maar, ik stoot
niet door, ik dood je niet
ik geniet
na zestig jaar vond ik haar terug
nauwelijks veranderd
het lichte haar, de mond, de lieve ogen
we keken elkaar verwonderd aan
en toen ik naast haar stond
was er opeens de wens
om op haar rug te mogen en dat ze
met mij naar het park zou gaan
niets is meer zuigend dan oude liedjes
spelen op een onverwacht lege dag
aan armen en benen de vorige eeuw
ingetrokken, danst het lijf
alsof het nooit heeft stilgestaan, nooit
verslagen op een bodem lag
nooit met de handen voor de ogen
op een stoel
zich afvroeg wat voor zin het heeft
als elk geluksmoment ter plaatse oplost
zoals die middag, in februari, het plezier
van met haar door de kamer
hoofd en schouders deinend -gelijktijdig
op de beat- verend door de knieën gaan
over de planken rollen en nog eens
-nog eens- op dat knopje drukken
om halfzes komt ze thuis
en geeft ze iedereen te eten
de elegante grijze
de zwart met witte vlekken
de koffiebruine
en die met groene veren in zijn nek
de haveloze met het kleine kopje
de bruingespikkelde met het kuifje
ze dribbelen op de vensterbank
pikken de laatste zaadjes op
die beige, zegt ze, die maakt een apart geluid
die blaft een beetje, maar dan zacht
Ik ben al een paar jaar geabonneerd op dagelijkse gedichten. Eerst was er Laurens Jz. Coster, daarna nam ik er ook nog Zichtbaar Alleen bij. Ik lees de gedichten elke dag. Als het een gedicht is dat me weinig of niets doet, laat ik het passeren. Gedichten die me raken of inspireren klasseer ik in een map. Door dagelijks gedichten te lezen ontwikkel ik een eigen smaak. Het is met gedichten een beetje zoals met eten: sommige dingen moet je leren eten. Als kind had ik een afschuw van witloof, nu ben ik er gek van.
Dat zegt ook Ellen Deckwitz in een van haar boekjes over poëzie: Olijven moet je leren lezen. Diezelfde Ellen leest nu ook elke werkdag een gedicht voor in een podcast. Ze geeft er een korte uitleg bij en het is heerlijk om er de dag mee te beginnen.
Lezen geeft mij ook zin om te schrijven. Experimenteren met taal houdt mij alert. Voor wie het ook wil proberen post ik af en toe een eenvoudige poëzieopdracht op mijn blog Het geluk van de schrijver. Hieronder de oefening die ik maakte naar aanleiding van de laatste opdracht.
Nu nog een cursus reïncarneren nooit houdt het op, het wordt erger met de jaren dat botsen op onwetendheid en onkundig zijn, ook al ben ik nu bedreven in het trekken van bouillon, vijf noten blokfluit spelen (do tot sol), Yoruba converseren, het woord enjambement uitspreken, pivoteren in excell, brood bakken zonder kneden, neen zeggen (nog maar en beetje) sjaals en mutsen breien, insulinespuitjes geven aan de kat, uit een zaadje tien kilo tomaten kweken, tijd winnen en nog meer verliezen interesse veinzen, pepermolens repareren of een egel tekenen, mijn curriculum blijft veel te mager voor dit leven
Christine Van den Hove 