Bewaarzucht

Hop op vensterbank
bek lang en scherp wringend tussen muur
en vliegenraam, blik verbaasd verwijtend haast

stil op een stoel, hoe zinloos opstaan is
hoe arm en machteloos niet binnen kunnen laten
hop vliegt weg als ik beweeg

hoog in de ceder doet hij zijn beklag
hopopop mag ik de dag lang horen

geen schets, geen foto, geen geluidsopname, alleen wat ik zag
wil ik bewaren, meer dan in het raam past wil ik niet

Lezing in Geraardsbergen

Donderdag 8 juni (vanaf 14 u) ben ik uitgenodigd in de bibliotheek van Geraardsbergen.

Ik zal het hebben over mijn roman Het huwelijk, de keuzes die ik tijdens het schrijven van dit boek maakte en mijn laatbloeiende schrijverschap.

Ik kijk er naar uit om kennis te maken met de leden van de leesclub Markant en hun vragen te beantwoorden. Ook andere geïnteresseerden zijn welkom.

Meer info op de website van de bibliotheek.

De dag daarna (9 juni) wandel ik met een groep lezers door Appelterre. Afspraak om 11 u aan het station van Appelterre. Iedereen welkom. Meer info.

Op 7 juni loop ik met vrienden de pittige Justine-en-Gaspardwandeling in, een treinstapper van Ninove naar Zandbergen. Afspraak om 10 u aan het station van Ninove. Meer info hier.

Wandelen rond een boek

Mijn boekvoorstellingen in het najaar van Het huwelijk hebben een prettig vervolg gekregen.

Bart Seynaeve en Chantal Vermeersch van Hof Anghereel in Appelterre hebben een wandeling ontworpen die zowel natuurliefhebbers als lezers zal bekoren. De wandelbeschrijving zal vanaf juni 2023 via verschillende kanalen te vinden zijn.

Er zijn momenteel twee versies, een korte en een lange. De lange versie is bedoeld voor ervaren stappers. Ze vertrekt aan het station van Ninove en komt aan in het station van Zandbergen.
De korte versie is een ‘tour’ in Appelterre.

Beide wandelingen doen een aantal plaatsen aan die een rol spelen in Het huwelijk: het station van Ninove, het Zusterhuis, de Dender, het schooltje in Eichem, het kasteel van Zandbergen enz.

Op 7 juni 2023 ga ik de lange wandeling samen met de ontwerpers inlopen. Meelopers zijn welkom! Deze wandeling combineert natuur, landschap en literaire weetjes. Ik geef toelichting bij de plaatsen die we aandoen, ik vertel anekdotes die niet in het boek staan en ik ga met plezier in op vragen over het boek, de personages, de historische achtergrond en het schrijfproces.

Heb je zin om mee te gaan? Stuur mij je naam en e-mailadres en ik stuur je de details.

Nu al goed om weten:
We vertrekken op 7 juni om 10 u aan het station van Ninove
Breng een picknick mee en trek goede wandelschoenen aan, de tocht is 16 km.
Deelname is gratis.

Liever een korte wandeling? Stuur mij je naam en e-mailadres met vermelding ‘korte wandeling’ en ik stuur je de details.

Deze wandeling vertrekt op 9 juni om 11 u aan het station van Appelterre.
Duurt ongeveer een uur. Geschatte lengte: 4 km.
Deelname is gratis.

Ik kijk er naar uit om jullie te ontmoeten!

Christine

Appelterre

Solastalgia

de berg beeft, geeft niet langer water
dorpsfontein heeft laatste druppel losgelaten

koeien, ooien, mensen dalen ijlings af
brengen hun dorst naar de terugtrekkende zee

in huizen dolen nu gemzen en vossen
salamanders zoeken schaduw in de straten

schor geluid van hop en gors over daken, rode wouw
vliegt laag, strijkt neer, stijgt niet meer op

naakte takken van plataan en eik reiken
naar zon en maan, verwelkomen verlossend vuur

de berg smeult na
onder lauwe as wachten zaden

Geschreven op 25 maart 2023, tijdens het Uur van de Aarde, samen met andere klimaatdichters

Solastalgia is een neologisme, gevormd door de combinatie van de Latijnse woorden sōlācium (troost) en de Griekse wortel -algia (pijn), die een vorm van emotionele of existentiële stress beschrijft die wordt veroorzaakt door veranderingen in de omgeving.

Dit gedicht is nu ook te lezen op de facebook pagina van Poets for the Planet (nadat het aanvankelijk door facebook geweigerd werd wegens het woord ‘naakte’).

Tongpunt

in het hoofd getast, overal gezocht
in termijnen, kort en lang, het laagste
schap langs trappen vergelijken
tot tegen onderkant van hersenpan

herinner je de muzikant aan zee
dat was een ander ding
houtblazer, diepe klank, hoe
heet dat ook alweer

nee, Tony’s instrument zoek ik
Tony speelt, Tony is
wat is hij weer
wat heeft hij toch

de muzikant aan zee
die speelde
-ik had hem net-
saxofoon!

en Tony speelt
Tony heeft een
Tony …
KLARINET!

___

(Geruststellend nieuws over woordvindproblemen)

Foto met rode jurk

toevallig viel ze haar in handen, jonge vrouw o zoete mond
rij rechte tanden, indigo ogen, schouders bloot en roze

waar is de jurk, de lach, dat stralen van de twintigjarige,
terwijl ze -tel het uit- al bijna veertig toen

jurk verloren, lijf gebleven, het vel moe van eromheen
te spannen, mond vergeefs gekust, ogen drooggelezen

kleur en symmetrie verdwenen (er is niets oneerlijks aan
alleen zij die jong sterven overkomt het niet)

ze wil het liefst vergeten of toch weer niet

dat ze die avond op dat feest, in vleiend licht
en diep verliefd, een paar uur lang de mooiste was

Zoet

het voordeel van oud
en onzichtbaar
is dat ik ongemerkt
jouw bolwerk binnen kan

waar ik jouw kamers vind
erin kom zonder kloppen
je verrassen zal
zo snel ben ik met touw

ik duw een peer in je muil
plant een mes in je lever
de punt nog maar want
nu begint het pas

jouw hoge toren
gevel weggeblazen
kou stroomt binnen
honger rond het middenrif
kramp in je darmen
ijs in je oren

maar bovenal pijn
van het verlies
van kinderen

neen, dat voel jij natuurlijk niet

het verliezen van een oorlog dan

smeek maar, ik stoot
niet door, ik dood je niet
ik geniet

Zacht

om halfzes komt ze thuis
en geeft ze iedereen te eten

de elegante grijze
de zwart met witte vlekken

de koffiebruine
en die met groene veren in zijn nek

de haveloze met het kleine kopje
de bruingespikkelde met het kuifje

ze dribbelen op de vensterbank
pikken de laatste zaadjes op

die beige, zegt ze, die maakt een apart geluid
die blaft een beetje, maar dan zacht

Elke dag gedichtendag

Ik ben al een paar jaar geabonneerd op dagelijkse gedichten. Eerst was er Laurens Jz. Coster, daarna nam ik er ook nog Zichtbaar Alleen bij. Ik lees de gedichten elke dag. Als het een gedicht is dat me weinig of niets doet, laat ik het passeren. Gedichten die me raken of inspireren klasseer ik in een map. Door dagelijks gedichten te lezen ontwikkel ik een eigen smaak. Het is met gedichten een beetje zoals met eten: sommige dingen moet je leren eten. Als kind had ik een afschuw van witloof, nu ben ik er gek van.

Dat zegt ook Ellen Deckwitz in een van haar boekjes over poëzie: Olijven moet je leren lezen. Diezelfde Ellen leest nu ook elke werkdag een gedicht voor in een podcast. Ze geeft er een korte uitleg bij en het is heerlijk om er de dag mee te beginnen.

Lezen geeft mij ook zin om te schrijven. Experimenteren met taal houdt mij alert. Voor wie het ook wil proberen post ik af en toe een eenvoudige poëzieopdracht op mijn blog Het geluk van de schrijver. Hieronder de oefening die ik maakte naar aanleiding van de laatste opdracht.

Nu nog een cursus reïncarneren

nooit houdt het op, het wordt erger 
met de jaren dat botsen op onwetendheid 
en onkundig zijn, ook al ben ik nu bedreven 
in het trekken van bouillon, vijf noten blokfluit 
spelen (do tot sol), Yoruba converseren, het woord 
enjambement uitspreken, pivoteren in excell, brood bakken 
zonder kneden, neen zeggen (nog maar en beetje) 
sjaals en mutsen breien, insulinespuitjes geven 
aan de kat, uit een zaadje tien kilo tomaten 
kweken, tijd winnen en nog meer verliezen 
interesse veinzen, pepermolens repareren 
of een egel tekenen, mijn curriculum blijft 
veel te mager voor dit leven