Vanaf vandaag is de inleiding en het eerste bericht mijn nieuwe blovel Colombe online te lezen. De komende maanden verschijnen wekelijks ongeveer vijf berichten.
Advertenties
Blovel!
Een nieuw jaar, een nieuwe blog.
Op 1 januari verscheen het eerste bericht van Chris!, een blovel of een roman in een blog. Je kunt het ook een feuilleton noemen of, in dit Netflixtijdperk, een serie.
Het idee om een roman in afleveringen te publiceren is anders niet nieuw. Dickens deed het, Flaubert deed het, Couperus deed het.
En nu doe ik het, in alle bescheidenheid…
Neem een kijkje op Chris! En laat me weten wat je ervan vindt. Het is een experiment, en het leuke is dat de lezers het verhaal kunnen beïnvloeden.
Tot gauw in Trescases!
Christine
Rouw
Samen met haar
Is licht in mij gestorven
Het ligt nu wit en stil
Achter mijn hart
Ooit zal het verdampen
En veranderen in lucht
Dan zal ik haar ademen
Dan zal zij een wolkje zijn
Monsieur Joly
Hij loopt met korte pasjes door de gang, een boekentas in de hand of onder zijn arm geklemd. Zijn korte lichaam is recht, alleen zijn schouders zijn gebogen. Zijn haar is donkergrijs, en plat tegen zijn hoofd gekamd.
‘Hij kwam naar me toe,’ zei mijn moeder.
‘Vous êtes encore plus belle, comme ça,’ had hij gezegd, nadat ze een goedaardig gezwelletje van haar neus had laten verwijderen.
Ik was er niet bij, ik stelde het me voor. Mijn moeder en mijnheer Joly tegen over elkaar in de gang, haar looprekje tussen hen in. Mijn moeder wat schaapachtig knikkend en dan makend dat ze wegkwam. Mijnheer Joly die haar teder nakijkt.
Ze vertelde het lichtjes geamuseerd en misschien ook wel geflatteerd. Ik probeerde haar lachje te lezen, maar ik kreeg er geen hoogte van.
***
Mijnheer Joly is de weg kwijt. In zijn kamer wordt de vloerbedekking vernieuwd en hij kan maar niet wennen aan zijn tijdelijk verblijf in een andere kamer. Hij dwaalt door de gang zonder boekentas. Af en toe kijkt hij schichtig de kamer van mijn moeder in.
Ik ga naar hem toe.
‘Comment va-t-elle ?’ vraagt hij.
‘Elle est très fatiguée,’ zeg ik.
‘Mais, ça va s’arranger, non ?’ Hij kijkt me recht aan.
Ik schud langzaam mijn hoofd.
‘C’est la fin!’ roept hij uit.
Hij pakt even mijn hand vast, draait zich om en loopt de verkeerde richting uit, naar zijn tijdelijk onbewoonbare kamer. Zijn schouders schokken.
Een paar dagen later ga ik het hem zeggen.
Zijn neus wordt rood, hij haalt een witte zakdoek uit zijn broekzak, dept zijn ogen, poetst zijn bril.
‘Elle était adorable ! J’aimais tellement votre maman…’
Hij draait zich om en gaat zijn kamer in. Die is inmiddels klaar, ik ben blij dat hij weer in zijn vertrouwde omgeving kan zijn.
Ze zouden een mooi paar geweest zijn, mijn moeder en mijnheer Joly.
Wake
De reis was lang
Vermoeid gaan wij de avond in
Niet meer hand in hand
En met minder woorden
Om de tijd voor te zijn
Sorteer ik herinneringen
Uw lachjes en de lichtjes
Voor als het donker komt
Hier is weer een dag
Hier is weer een dag
Waarin een plan
Een plan blijft
De rit is lang
Het wachten in kamers en zalen
Eindeloos
Heel even denk ik dat je uit mijn armen glijdt
Maar kijk daar ben je weer
Alsof het leven
Gewoon leven is
De rit is lang
Het thuiszijn kort
***
Deze rit lijkt langer nog
Het wachten
Het innerlijk vloeken stampen
Niet mogen binnengaan
Niet om je hand vast te houden
Maar kijk daar lig je weer
Te stralen
De rit is lang
De nacht is kort
Jouw sterren
Neem ik mee naar bed
Impasse
Hier staan we nu
Nergens
Terwijl we overal
Overal zijn geweest
Is dit alles
Alles wat er is
Het is niets of
Alles behalve die ene
Blozende appel
Het is niet erg
Zeggen we
Laten we gaan
Laten we weggaan
Of verdergaan
Waar we ook gaan
Daar zijn we geweest
